De geel-zwarte jongensdroom

Vraag menig voetbalfan bij welke buitenlandse voetbalclub hij of zij een wedstrijd wil kijken en de mooie namen vliegen je om de oren. Barcelona, Real Madrid, Liverpool, Manchester United, AC Milan of… Borussia Dortmund. Dat is voor mij niet anders. Sterker nog, niets liever wilde ik dan een wedstrijd bezoeken van de geel-zwarte club uit Duitsland. Lange tijd was het willen bezoeken van wedstrijden in het buitenland niet iets wat ik ook tot uitvoering bracht. Het bleef vaak bij een stadionbezoekje tijdens een vakantie.

Na twee wedstrijden bij Borussia Mönchengladbach begon het idee voor een bezoek aan Borussia Dortmund toch weer te kriebelen. Tijdens het varen met mijn broertje hadden we het over welke club we absoluut een keer wilden bezoeken. Borussia Dortmund. En dus gingen we het dan maar proberen. Met succes. Zo zaten we vrijdag 1 september in de auto naar de Duitse stad.

Support op de snelweg

Het bereiken van Dortmund bleek op vrijdagmiddag een uitdaging. We hadden onderweg flink wat files en mijn oude Ford Fiesta vond dat toch niet zo leuk. Met uitzicht op de snelwegafslag naar de parkeergarage en met het Signal Iduna Park aan de rechterhand zichtbaar, bleek de koelvloeistof van mijn auto te heet geworden. Middenin de traag rijdende file betekende dat een pitstop midden op de snelweg. De vluchtstrook waren we immers voorbij gereden en die was er dus niet. Voor ik het wist stonden er drie behulpzame fans naast me, die voor het gemak hun auto ook maar midden op de snelweg hadden geparkeerd. Direct namen ze de regie over mijn auto en voor ik het wist reed ik verder en kon ik de auto parkeren. Niet alleen op de tribune zijn de Borussia Dortmund-fans dus helden.

Kinderen in een snoepwinkel

De geel-zwarte jongensdroom kreeg dus gelukkig een vervolg. Samen met andere supporters liepen we over een lang en recht pad richting het stadion. Wat een gigantisch ding! Dat was toch even andere koek dan de Johan Cruijff ArenA of het Kras Stadion. Na even snel een sjaaltje te hebben gescoord – je moet er toch bij horen – beklommen we de trappen van het enorme stadion. Bijna helemaal omhoog. Stiekem genietend van de geur van bier en de iconische braad- en curryworsten. Tot boven. Daar volgde dat iconische moment dat je voor het eerst een groot stadion instapt en even goed uit je ogen moet kijken. Samen met mijn broertje sta ik op de Gelbe Wand en ik merk dat we allebei de eerst tien minuten onze ogen uitkijken. Als twee kinderen in een snoepwinkel stonden we daar te genieten.

Na de klanken van het uitgeknepen You’ll Never Walk Alone (welke club heeft zich dat lied tegenwoordig niet eigen gemaakt) konden we gaan genieten van het voetbal. Tegenstander was overigens FC Heidenheim en dus werden er doelpunten verwacht. Binnen tien minuten lag de bal al twee keer in het net en dus was het twee keer juichen. In de tussentijd was het genieten van de sfeer op de Gelbe Wand en vooral ook van het enorme geluid dat werd geproduceerd. Met elkaar praten bleek bijna onmogelijk, want we moesten in elkaars oren schreeuwen om enigszins verstaanbaar te zijn.

Tienduizenden beledigingen

Die geweldige sfeer zakte in de tweede helft overigens wat weg. Niet onlogisch, want Borussia Dortmund gaf de 2 - 0 voorsprong volledig uit handen tegen de promovendus. Na een hard, maar effectief schot en een dubieuze penalty stond het ineens 2 - 2. Na de strafschop bleek dat de tienduizenden kelen op de Gelbe Wand ook de scheidsrechter en DFB konden beledigen. Het zal je als arbiter toch een stuk minder zeker maken van je zaak.

Gescoord werd er niet meer en dus moest men het in Dortmund doen met een 2 - 2 gelijkspel. Voor ons restte de terugreis en het nagenieten. We waren het er over eens dat het een avond was om nooit te vergeten. De auto had geen problemen meer en heelhuids kwamen we thuis. De geel-zwarte jongensdroom was uitgekomen. Ik kan alleen maar aanraden om die van jou ook uit te laten komen.