Eentje voor in de boeken
Het gaat niet alleen om de bestemming, maar ook om de reis ernaartoe. En als je bijna drie uur alleen maar keihard lacht, is dit zeker het geval. In alle vroegte vertrekken we namelijk richting Gelsenkirchen voor een wedstrijd van de lokal
e trots Schalke 04. Het is de tweede wedstrijd in Duitsland – na Borussia Dortmund – die ik samen met mijn beste vriend (lees: zoon) ga bezoeken. Dit keer is er ook een goede vriend van ons mee en gedrieën sturen we de auto vanuit het Volendamse richting Duitsland waar we binnen de drie uur dus al zullen arriveren. En dat inclusief tussenstop en stukje oponthoud onderweg. Parkeren in het centrum – je betaalt echt bijna niets – en dan even cultuur snuiven in Gelsenkirchen.
Het stadje zelf is klein, maar fijn met een leuke winkelstraat waar je naar hartenlust kunt shoppen. Ons voornaamste doel is vooral eten! En dan ben je in deze stad op de juiste plek. Het is vooral döner wat de klok slaat en aangezien we niet vies zijn van een broodje kip- dan wel lamsdöner zitten we al snel in het eerste het beste restaurant, nabij de parkeergarage. Aangezien hier ook vele locals vertoeven, moet het wel goed zijn. Dat is het idee, tenminste. En goed is het zeker. Lekker, ongekend! Een heerlijk broodje verse döner, gesneden waar je bij staat op een heerlijk pitabroodje met een extra salade en dat voor € 6,- Kom daar in Nederland maar eens voor.
Historie
Met een goedgevulde buik – we zitten helemaal vol – wandelen we nog even door de winkelstraat, maar gezien de zenuwen van vooral de ‘kleine’ man, besluiten we uren voor de wedstrijd al naar het stadion te gaan, nog niet wetende wat we daar aan zullen treffen. Onderweg doemt het oude Parkstadion op waar we de auto even aan de kant zetten om een foto te nemen. Het is de plek waar Wim Kieft tekende voor de meeste memorabele en belangrijke goal uit zijn carrière tijdens het EK 1988. De ‘kopbal’ waarmee hij de Ierse doelman Pat Bonner verschalkte en Nederland een plek in de halve finale bezorgde. De rest is zoals ze dat zo mooi zeggen, geschiedenis.
Voetbalcultuur
Aangekomen bij het stadion parkeren we de auto in een woonwijk op zo’n 5 à 10 minuten lopen van het stadion. Dit omdat we vergeten zijn een parkeerkaartje (à €8,-) aan te schaffen voor de parkeergarage. Tip van ondergetekende, schrijf de naam van de straat waar je parkeert op, anders kun je deze nog wel eens vergeten na de wedstrijd (niet verder vertellen, aub). Wanneer we richting het stadion lopen, zo’n 2,5 uur voor het eerste fluitsignaal, verwacht ik een lege vlakte, maar niets is minder waar. De eerste de beste fanshop die we aandoen – en waar we een shirt van Thomas Ouwejan aanschaffen voor zoonlief – puilt al uit van de mensen. En als we de laatste plekjes op het terras van het Schalke04-café weten te bemachtigen, beseffen we pas hoe voetbal leeft in Gelsenkirchen.
Duizenden mensen – 95% getooid in het tenue van de club – hebben zich zeker twee uur voor de wedstrijd al verzameld op het stadionterrein. Ouders met kinderen, vriendengroepen en bovenal supporters van de beide clubs gebroederlijk door elkaar. Genieten! Hoewel het echt wel druk is, voelt het nergens druk. Alles gaat volgens Duitse Pünktlichkeit en loopt gestroomlijnd. Zowel in als rondom het werkelijk prachtige stadion bevinden zich tal van fanshops en eettentjes waar we – uiteraard – ons tegoed doen aan een broodje currywurst. Je bent in Duitsland of je bent in Duitsland.
Heiligdom
Met de buikjes gevuld betreden we het heiligdom van Schalke04, waar dan – een uur voor de wedstrijd – de Nordcurve, een ouderwetse statribune, al gevuld is met zo’n tienduizend diehard Schalke-fans die dan al zorgen voor een ongekende sfeer in het stadion en dat 90 minuten lang. Ook als hun club op achterstand komt. Opvallend is dat fans van tegenstander Holstein Kiel – zonder dranghekken – naast de fans van Schalke04 zitten. De sfeer, ook vanuit het vak met Holstein-supporters, is werkelijk geweldig! 90 minuten lang klinkt er gezang en gejuich en er valt werkelijk geen wanklank te horen. Zo kan het dus ook!
Als het begin van de wedstrijd nadert, wordt de ode aan de mijnwerkers (traditie voor elke thuiswedstrijd) ingezet. Gelsenkirchen is van oudsher een mijnstad en dat zie je ook terug in de spelerstunnel die is gebouwd als ware een mijntunnel. De hymne – luidkeels meegezongen door de ruim 50.000 fans – bezorgt me naast kippenvel ook tranen over mijn wangen. Wat een ongekende en vooral onvergetelijke sfeer. En als ik naast me kijk – en de onbetaalbare lach van oor tot oor – op het gezicht van mijn beste vriend (lees: zoon) zie, weet ik dat ik deze voetbalreis niet snel ga vergeten. De wedstrijd krijgt helaas niet de uitslag die we gehoopt hadden, maar het mag de pret niet drukken. Dit is voetbal zoals voetbal bedoeld is. Vreugde, verbroedering en herinneringen voor het leven. Als échte voetballiefhebber moet je dit een keertje ervaren.
Eenmaal de auto gevonden, zitten we binnen enkele minuten weer op de ringweg en een kleine twee uur later – na 19.00 uur mag je eindelijk een beetje doorrijden in Nederland – zijn we weer terug in Volendam. Wat een geweldige dag!
